ZWARE AANRADERS WEEK 22

27-05-2008 @ 09:58

door Sicco Roukema

Venomous Concept “Poisened Apple”
(Century Media)
Eigenlijk kun je spreken van een superformatie. Danny Lilker (ex- Anthrax, Nuclear Assault, Brutal Truth), Shane Ambury (Napalm Death), Danny Herrera (Napalm Death) en Kevin Sharp (Brutal Truth). Niet de minste gasten dus. Vreemd genoeg is hun debuut album een beetje langs iedereen heen gegaan. Onterecht. Overigens zat Danny er toen nog niet bij, maar Buzz Osbourne van The Melvins.
Venomous Concept is een ode aan oude hardcore en crossover uit de jaren 80 (Poison Idea, Black Flag) en het resultaat is wederom een waanzinnige assault van 17 korte, ultra snelle en heftige hardcore in krap 30 minuten. Maar het is echter niet simpelweg kopieeren van die stijl, daar zijn deze gasten natuurlijk veel te goed voor. Alle tracks zitten waanzinnig goed in elkaar en het grindcore verleden van ze komt ook geregeld boven drijven.

Kill Hannah “Untill There’s Nothing Left For Us”
(roadrunner)
Als je de bandfoto bekijkt zie je 4 mega gestileerde bandleden. Hun muziek klinkt net zo. Een beetje Garbage, jaren 80 (denk aan Duran Duran) invloeden zijn opgeleukt met wat emo rock. Tel daar een over the top productie bij op en je hebt je bedachte hitmachine. Dus niet!! Allereerst bestaat deze formatie al 13 jaar en in Amerika werd dit album al 2,5 jaar geleden uitgebracht en betreft het al hun tweede. Kortom, deze band was er eerder dan 30 Seconds to March, maar moet zeker deze doelgroep aanspreken met nummers als Lips Like Morphine...

Cephalic Carnage “Conforming To Abnormality”
(relapse)
Wat het begin lijkt van een electro track, ontaard in een ware muzikale terreur aanval. We hebben het over de re-issue van het debuut album van Cephalic Carnage dat in 1998 uit kwam op het Italiaanse Headfucker Records. Conforming To Abnormality is een beestachtige experimentele grindcore release die grensverleggend is. Absurd ingewikkeld gitaarwerk, basdrums, vreemde samples en andere herrie wisselen elkaar in zenuwslopend tempo af. Lang niet verkrijgbaar geweest, maar nu weer leverbaar in een deluxe versie met 21 bonustracks!!!

Cryptopsy “The Unspoken King”
(century media)
Dit nieuwe album van Cryptopsy heeft heel wat voeten in aarde gehad. Na het vertrek van Lord Worm verschenen er nieuwe tracks op myspace die door de die hard fans resoluut neergesabeld werden. Wat is het probleem? Nieuwe zanger Matt McGachy en toetseniste Maggie Durand. Om met deze laatste te beginnen, ik heb het album meerder malen beluisterd, maar hoor weinig toetsen. De reden dat ze erin zit is voor mij dus een raadsel. En zanger Matt McGachy blijkt meer een metalcore zanger. Het resultaat is een album dat ver weg staat van de brute deathmetal die dit gezelschap 14 jaar lang op ons af vuurde. De band heeft nu een technische metalcore plaat gemaakt. Bemoan The Martyr. Wie had gedacht dat de band ooit zo’n nummer zou schrijven?? Ze klinken nu als een 13 in een dozijn metalcore band voor de kids...Beter was het geweest de band op te heffen..

Astrolites “Hard Luck”
(heptown records / sonic rendezvous)
Rockabilly....Rumble In The City is een lekkere opener. Goed gitaarwerk en verder al de beproefde ingrediënten. Er zit redelijk veel vaart in de muziek van deze Zweden. De contrabas staat hard in de mix en de gitaarsolo’s vliegen je om de oren. Vocaal zit het ook goed. Lijkt me een energieke liveband. Veel toevoegen doen ze niet, maar het klinkt wel gewoon lekker.

The Buckshots “3 Jacks High”
(heptown records / sonic rendezvous)
Eveneens uit Zweden en ook rockabilly. 14 nummers vol geduwd met ieder cliché uit het genre. Rollende piano’s, stompende bassen, saxofoon , trompet, alles wordt door deze neo rockers uit de kast gehaald. Deze plaat heeft wat meer swing dan van hun collega’s Astrolites en rockt wat minder stevig. Meer jazz, blues en ook een echte grooner in de vorm van Duanes Blues..

Nosey Joe & The Pool Kings ‘Tunes From The Bighouse’
(heptown records / sonic rendezvous)
Heptown Records laat in drie releases eigenlijk het hele scala neo-rockabilly zien. De laatste in deze release reeks is Nosey Joe. Deze band laat weer een ander geluid horen dan de vorige twee. De ruige strot van Joe gecombineerd met een redestrakke swingende bigband. Terug naar de jaren 40. Denk qua stijl in de richting waar Brian Setzer de laatste jaren mee bezig is met zijn Brian Setzer Orchestra. Naast veel eigen werk zijn er ook een aantal covers terug te vinden op dit album (zoals Ghostriders In The Sky).